مرغ مینا یکی از پرندگان کوچک و زیباست که می توان آن ها را اهلی کرده و در خانه نیز نگه داشت. نوع اهلی مرغ مینا توانایی سخن گفتن و تقلید صدا را نیز دارد و به همین خاطر به او مرغ مقلد نیز گفته می شود. توانایی تقلید صدا به همراه زیبایی و بازی گوشی این پرنده کوچک باعث شده تا از سال های دور آدمیان به فکر پرورش و نگهداری از مرغ های مینا بیفتند. اینکه نخستین بار چگونه مرغ های مینا را اهلی کردند و آن ها را در خانه نگه داشتند مشخص نیست، ولی می توان گفت که حدود سه هزار سال قبل این اتفاق برای نخستین بار در هند رخ داده است. در این مقاله قصد داریم شما را با انواع مرغ مینا آشنا کنیم.
مرغ مینا
مرغ مینا را جزء سارهای پرنده دسته بندی می کنند و او را در رسته استوماتیده ها جای می دهند. این مرغ را می توانید هم به صورت وحشی و هم به صورت اهلی ببینید. نوع وحشی این پرنده بیشتر در زمین ها و محوطه های باز و بدون درخت زندگی می کند و نوع اهلی آن را می توان در قفس یا پرنده خانه ها نگهداری کرد. مرغ های مینا نژادهای متفاوتی هم دارد. از جمله نژادهای مطرحی که برای مرغ های مینا شمرده می شوند به قرار زیر است:
-
مرغ های مینای گوشواره ای
-
مرغ های مینای معمولی
-
مرغ های مینای بالی
البته نژادهای دیگری نیز از این پرنده بازیگوش و زیبا وجود دارد که بیشتر در طبیعت می توان آن ها را دید.
ویژگی های ظاهری مرغ های مینا
احتمالاً برای تان سؤال شده باشد که چطور و چگونه می توانید مرغ های مینا را در طبیعت تشخیص دهید. در جواب این سوال باید بگوییم مرغ های مینای معمولی دارای سر و گردنی به رنگ سیاه هستند و سینه آن ها اغلب رنگ قهوه ای دارد. ضمن اینکه در زمان پرواز اگر دقت کنید لبه های کناری دم مینا و همچنین زیر بال های این پرنده سفید رنگ است. از دیگر مشخصات ظاهری مرغ های مقلد می توان به منقار، پاها و پوست پشت پلک چشم آن ها اشاره کرد که رنگی مایل به زرد دارد. مرغ های مینای ماده نیز تقریباً ظاهری شبیه به مرغ های مینای نر دارند. با این تفاوت که جثه مرغ های مینای ماده کمی کوچک تر بوده و پر و بال های او کم رنگ تر به نظر می رسد. مشخصه دیگر مرغ های مینا این است که برخلاف دیگر پرنده ها، کمتر از جهیدن استفاده می کنند و تمایل بیشتری به راه رفتن دارند.
مرغ های مینای گوشواره ای نیز تقریباً از لحاظ ظاهری شبیه به مینای معمولی است. با این تفاوت که در پشت سر مرغ های مینای گوشواره ای می توانید لکه های زردی را ببینید. این لکه ها در مرغ های مینای معمولی و دیگر نژادها وجود ندارد یا اگر وجود داشته باشد به رنگ های دیگری است. برای مثال در مرغ های مینای بانک، این لکه ها به رنگ نارنجی و پرتقالی قابل مشاهده است.
ویژگی های ظاهری مرغ مینای گوشواره ای
مرغ های مینای گوشواره ای از نظر زیبایی ظرافت بیشتری نسبت به مرغ های مینای معمولی دارند. به همین خاطر است که بسیاری از خریداران مرغ مینا به دنبال این نژاد هستند. مهم ترین مشخصه ظاهری در مرغ های مینای گوشواره ای همان رگه ها و لکه های زرد رنگی است که پشت سر مرغ مینا وجود دارد. به طور کلی می توان گفت رنگ پرها و بال های تمامی مرغ های مینا، از هر نژادی که باشند، به رنگ سیاه مایل به متالیک است. این رنگ وقتی که در معرض نور چراغ یا آفتاب قرار می گیرد به رنگ های رنگین کمانی، فیروزه ای، ارغوانی و سبز تیره در می آیند. لکه های گوشواره های این نژاد می تواند اندازه های متفاوت و رنگ بندی متفاوتی داشته باشد. از لکه های بزرگ گرفته تا رنگ های زرد تیره تا زرد کم رنگ. تعداد لکه های گوشواره ای معمولاً در پشت سر حدود دو لکه و در زیر چشم ها یک لکه است. گاهی نیز ممکن است بزرگی این لکه ها به قدری باشد که به هم متصل شده و یک لکه بزرگ واحد را در پشت سر مرغ مینا به وجود بیاورد.
وِیژگی های ظاهری مرغ مینای بالی
همانطور که گفتیم یکی دیگر از انواع مرغ های مینا، مرغ مینای بالی است. نام دیگر این پرنده را مرغ مینای روچیلد نیز می گویند. این مرغ مینا از لحاظ شکل ظاهری و حتی رسته ای که دارد، تفاوت زیادی با مرغ های مینای معمولی و گوشواره ای دارد. مرغ مینای بالی را در دسته طوطی سانان جای می دهند و او را از خانواده استرونیده ها می دانند. مرغ های مینای بالی به این خاطر که از گونه روتچیلدها هستند به این نام نیز خوانده می شوند. رنگ مرغ مینای بالی نیز به کلی متفاوت بوده و به رنگ سفید است. همچنین اندازه این پرنده حدود بیست و پنج سانتی متر بوده و کمی چاق تر از مرغ های مینای معمولی هستند. البته تمامی بدن این مرغ مینا به رنگ سفید نبوده و رگه های سیاه رنگ در انتهای دم و گاهی بال های این پرنده دیده می شود. چشم های این پرنده نیز زیبایی خاصی دارد. دور چشم های مرغ مینای بالی به رنگ آبی بوده و بدون پر است. منقار این نژاد نیز رنگ زرد دارد و پاهایش به رنگ قهوه ای سوخته است. نکته دیگری که درباره این نژاد لازم است گفته شود این است که تقریباً هیچ تفاوتی بین مرغ های مینای نر و ماده در این گونه وجود ندارد و تشخیص آن ها نیاز به تخصص بالایی دارد. زیستگاه اصلی این گونه در کشور اندونزی بوده و در جزیره بالی زندگی می کنند.
مرغ مینای کولتو
یکی دیگر از نژادهای مطرح مرغ های مینا، نژاد کولتو به حساب می آید. این نژاد را اگر بخواهید به حرف بیفتد باید از زمان کودکی بزرگ کرده و با او صحبت کنید. البته این نکته درباره اغلب گونه های مرغ مینا صادق است. بدن این مرغ مینا حدود بیست و هشت سانتی متر است و نسبت به دیگر نژادهای این پرنده ظاهر زیباتری ندارد. در واقع با اینکه کمیاب است، ولی زیاد مورد پسند خریداران به حساب نمی آید. مهم ترین ویژگی ظاهری کوتولها سر آن است که ظاهری عجیب دارد و انگار کاملاً بدون پر است. پوست این پرنده لختی خاصی دارد و گوشواره های آن روی این پوست لخت تا پشت سر کشیده شده است.